η δεκαετία του '70 αξίζει τιμές, αφιερώματα και προσκυνήματα για τις ιδέες που γέννησε, την ανεμελιά που την χαρακτήριζε, την ποιότητα της ζωής, της τέχνης, της μουσικής και του σινεμά.
η δεκαετία του 1970 είχε προσωπικότητα.
θα μου πεις, εσύ μικρέ την έζησες και μιλάς και θες να την προσκυνήσεις κιόλας;
εγώ βλέπω την ζωή του μέσου εικοσάχρονου σήμερα και ντρέπομαι που ανήκω σε μια γενιά του κώλου και της ψευτομαγκιάς με ανώμαλα ακούσματα, κακή ποιότητα ζωής και άσχημα πράγματα να την περιβάλλουν δίπλα της.
διαβάστε το ενδιαφέρον άρθρο της καθημερινής που έγραψε 2 χρόνια πριν η ελένη τριανταφυλλίδη. αν και αναφέρεται σε μια δεκαετία πίσω, ωστόσο τα πράγματα μεταξύ 60 και 70 δεν είχαν μεγάλες διαφορές.
προμηθευτείτε επίσης το - περιέργως καλογραμμένο από ελληνικά χεράκια - βιβλίο ,από τις εκδόσεις οξύ, που παρουσιάζει το επαναστατικό -αλλά με νόημα- μουσικό και ιδεολογικό κίνημα του punk.
sid vivious των sex pistols σύμβολο του punk
(καλά, όχι και το καλύτερο.)
2 comments:
Λυπάμαι πολύ που βλέπω ανθρώπους που κλαίνε για την κατάντια που άλλοι τους έριξαν. Θα πρότεινα ταπεινά πολύ, αντί να μηρυκάζεις τους φόβους και τον κροκοδείλιο οδυρμό των μεγάλων, να προσπαθήσεις να οδηγήσεις κι άλλους στο δρόμο του οράματος. Υπερασπίσου τους νέους, γιατί έχουν ιδέες, αλλά κανείς δεν τους ακούει. Μη κολλάς μόνο στην προπαγάνδα των προβαλλομένων θαμώνων σε καφέ.
δήμο καλώς σε βρίσκω!
σίγουρα διακατέχομαι από απογοήτευση όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζει η σημερινή νεολαία τα πράγματα και τις καταστάσεις και λυπάμαι που δεν υπάρχει το κλίμα αγωνιστικότητας και αποφασιστικότητας που υπήρχε τη δεκαετία του
'70.
φυσικά και ιδέες υπάρχουν πολλές, νέοι με όραμα ακόμα περισσότεροι.τους πλησιάζω, τους γουστάρω και τους υπερασπίζομαι γιατί ανήκω και εγώ σε αυτούς.
όμως πόσοι από αυτούς μπορούν πραγματικά να στηρίξουν τις ιδέες τους, να κάνουν γνωστά, χωρίς τον φόβο και τις επιπτώσεις της κάθε εξουσίας, τα οράματά τους και να μην οπισθοχωρίσουν όταν βρεθούν σε μία δύσκολη στιγμή;
και ίσως αυτό που με εξοργίζει περισσότερο είναι ότι πλέον οι άνθρωποι δεν παίρνουν πάνω τους το βάρος των ευθυνών τους αλλά το φορτώνουν στους άλλους και συνήθως αυτοί οι άλλοι ανήκουν σε επόμενη γενιά. γι αυτό δεν κλαίω, γιατί θα ήταν δείγμα αδυναμίας αλλά μία απογοήτευση την αισθάνομαι.
ελπίζω να διαβάσεις το σχόλιο μου και να με διορθώσεις σε περίπτωση που έχω αντιληφθεί λάθος το θέμα.
Post a Comment